علماى اخلاق روزه را به روزه عوام، روزه خواص و روزه
خواص الخواص درجه بندى کرده اند، آیا این امر دلیل دینى دارد؟
آنچه علماى اخلاق فرموده اند، برگرفته از مجموع روایاتى است که در این
زمینه وجود دارد. امام باقرعلیه السلام درباره روزه «عوام» مى فرماید:
«روزه دار هر کارى انجام دهد، براى روزه او زیانى ندارد؛ اگر از چهار کار
خود دارى کند: خوردن، آشامیدن، آمیزش با زنان و فرو رفتن در آب».من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 107.
امام صادق علیه السلام در باره روزه «خواص» مى فرماید: «هرگاه روزه دار
بودى، باید گوش و چشم تو در برابر کارهاى حرام و همه اعضاى تو در برابر
کارهاى زشت نیز روزه دار باشد».بحار الانوار، ج 96 ص 292.
حضرت على علیه السلام در باره روزه «خواص الخواص» مى فرماید: «روزه قلب و
خود دارى از فکر گناه، برتر از روزه شکم و خود دارى از خوراک است».ر.ک: غرر الحکم و درر اللکلم. (احکام روزه، سید مجتبی حسینی، کد: 5/500017)